Recenzje filmowe

Tom Jolliffe patrzy w przyszłość na Babilon, nadchodzący film Damiena Chazelle z gwiazdami, i zastanawia się, czy może to być film taki, jak kiedyś kręcili... Kiedy Martin Scorsese opłakiwał ewolucję w kinie, która doprowadziła do niedostatku starego stylu filmowego, wywołał coś w rodzaju wrzawy. Coraz częściej inni poszli w ich ślady, tęsknie zastanawiając się, czy wysokobudżetowy spektakl ogranicza się wyłącznie do superbohaterów i filmów IP. Jak na ironię, wielu krytyków modelu kręcenia filmów MCU/Disney jest gwiazdami wspomnianych obrazów. Między innymi Anthony Mackie i Yahya Abdul-Mateen II, pomimo występów w rebootach, przeróbkach i filmach komiksowych, również wypowiadali się na temat monopolizacji kina przez MCU et. glin. Czasami pojawia się film, który zaskakuje cię autentycznym sentymentalizmem. Top Gun: Maverick może nie był tym, co Scorsese nazwałby „kinem” , ale jego oldschoolowe podejście i minimalne wykorzystanie CGI oraz wyjątkowo skoncentrowana fabuła wydawały się ...

Centrum Czarnej Pantery: Wakanda w moim sercu — kontynuacji niezwykle popularnej Czarnej pantery i hołdu dla zmarłego Chadwicka Bosemana — jest szczere, nawet jeśli cały film wydaje się być wyprodukowany. Rozpoczyna się pogrzebem zmarłego niedawno króla T'Challa. Shuri ( Letitia Wright ) i Królowa Ramonda ( Angela Bassett ) ubrani są na biało, podążając za czarną trumną, na której szczycie znajduje się srebrny emblemat maski Czarnej Pantery i skrzyżowane ramiona Wakandy. Ich żałobny pochód, wijący się przez królestwo, kontrastuje ze śledzącymi w zwolnionym tempie ujęciami tancerzy radośnie tańczących ku pamięci upadłego króla. Po tym, jak trumna dociera na polanę, gdzie uroczyście wznosi się do nieba, przechodzimy do poważnego, emocjonalnego montażu Bosemana jako T'Challa. Uroczyste, bolesne kontinuum obrazów wkrótce tworzy logo „ Marvel Studios ”, ogłaszając, że to wciąż film Marvela. A Wakanda w moim sercu jest najgorsza.  Jaki był sekretny składnik sukcesu „Czarnej Pantery...

Jako słynna kompozytorka Lydia Tár — niezwykle charyzmatyczna i głęboko wadliwa — aktorka przenosi na ekran całą moc swoich talentów Cały film Tár  Todda Fieldsa jest o Lydii Tár (grana przez Cate Blanchett ) — światowej sławy dyrygent; rzadki maestro, który przeszedł do czegoś, co zbliża się do głównego nurtu, z pieniędzmi, spotkaniami w orkiestrze, pochlebcami i relacjami z New Yorkera, aby to udowodnić – podejmuje decyzję. Jest u szczytu swojej kariery. Odbyła już tournee po głównych orkiestrach w Ameryce i poza nią (jej obecny koncert jest z Berlińską Orkiestrą Filharmoniczną), już osiągnęła status EGOT, osiągnęła już wystarczająco dużo, przeżyła wystarczająco, by zasłużyć na główną autobiografię, by zatytułować Tár on Tár . (Już okrzyknięto ją natychmiastowym klasykiem). Kiedyś była protegowaną wielkiego Leonarda Bernsteina i odziedziczyła po nim jeden szczególnie ważny sposób: miłość do Gustava Mahlera, kompozytora późnego romantyzmu, którego tytaniczna seria symfonii jest je...

Młodsza siostra Holmesa, Enola Holmes, nie była częścią oryginalnych opowieści Sir Arthura Conan Doyle'a – jest dziełem Nancy Springer, która napisała siedem książek o nastoletnim detektywie. Netflix luźno dostosował pierwszą z nich w 2020 roku, z Millie Bobby Brown z Stranger Things w roli Enoli i Henry'ego Cavill z Wiedźmina w roli Sherlocka Holmesa. Według Netflix był to hit, z pozytywnymi recenzjami i szybko ugruntowanym fandomem. Nie było więc niespodzianką, że Netflix zapalił sequel na zielono. Istnieje ponad 250 ekranowych adaptacji opowiadań o Sherlocku Holmesie, więc wydaje się właściwe, że Enola powinna zdobyć garść własnych — zwłaszcza, gdy są tak dobre. Drugi film Enola Holmesa 2 to rzadka kontynuacja, która poprawia się w stosunku do pierwszego. Pierwszy film Enola Holmes miał swoje mocne strony, w szczególności wspaniałe aktorstwo Browna, ale reżyser Harry Bradbeer i scenarzysta Jack Thorne wydają się tym razem bardziej pewni tematu i postaci. Bez koniecz...

  Coś jest nie tak z Christine w Nocebo , przerażającym psychologicznym/nadprzyrodzonym horrorze o projektantce mody, która nie potrafi pojąć niedawnej traumy. Christine ( Eva Green ) nie pamięta, co się z nią dokładnie stało, ponieważ nie chce zajmować się złymi wiadomościami, które otrzymuje we wczesnej scenie podczas tajemniczego telefonu (coś o „ wyciąganiu ciał? ”). Wszystko, co ona, a zatem i my, wiemy, to niejasne, nieprzejednane przerażenie ogarnęło Christine i ma to coś wspólnego z jej niedawną utratą pamięci. Ręce Christine drżą, gdy wyciąga pazurami słoik z pigułkami zabezpieczony przed dziećmi. Cierpi (lub cierpiała?) na litanię psychosomatycznych dolegliwości, w tym wysypki, nerwobóle i bóle głowy. Christine mówi, że jej objawy natychmiast ustępują, gdy odwiedza lekarza. Teraz nieznajoma, Diana ( Chai Fonacier ), przybyła do domu Christine i zaoferowała jej pomoc we wszystkim, w tym trzy kwadratowe posiłki dla nieufnego męża Christine, Felixa ( Mark Strong ) i córki Ro...